سینمایی کوچک اما شریف با ۷۰۰ صندلی و سیستم صوتی نه‌چندان پیشرفته اما با روحی بزرگ و مخاطبانی وفادار. مخاطبانی که بیشترشان از همان حوالی می‌آمدند؛ از دانشگاه تهران. دانشجویانی که عطش تصویرهای نو داشتند نه فقط از هالیوود بلکه از گوشه و کنار جهان.

به گزارش خبرآنلاین به نقل از فرارو، تهران دهه چهل شمسی، شهری بود در آستانه تغییر، پر از رویاهای مدرن، بلوارهایی تازه آسفالت‌شده و نسلی تازه‌نفس که به‌ دنبال تصویر تازه‌ای از جهان می‌گشت. در دل اراضی جلالیه، همان زمینی که روزی میدان اسب‌دوانی بود و بعدها به پارک فرح و امروز به بوستان لاله بدل شده، سینمایی قد علم کرد: سینما بلوار.

نام سینما از همان بلوار گرفته شده؛ بلوار الیزابت، که خود بخشی از زمین‌های جلالیه بود، اراضی متعلق به جلال‌الدوله، پسر ظل‌السلطان و نوه ناصرالدین شاه. این منطقه بعدها قطعه‌قطعه شد، به‌ویژه اراضی جنوبی که فروخته و خانه‌سازی شد. یکی از این قطعات، زمینی حدود دو هزار متر بود که در چرخه زمان به دست محمد مسعود، روزنامه‌نگار صریح‌اللهجه دهه بیست افتاد. او در این زمین خانه ساخت و مدتی با خانواده‌اش در آن سکونت داشت؛ تا آن‌که در خیابان اکباتان ترور شد و در ظهیرالدوله به خاک سپرده شد. خانه‌اش پس از او مدتی در اختیار دخترش، ژینت باقی ماند و بعدها این زمین به فروش رفت. در سال ۱۳۴۰، مالک جدید در همین زمین، سینمای بلوار را ساخت؛ یادگاری از مردی که قلمش چون تیشه‌ای سنگین بر صخره‌های سانسور و قدرت کوبید.

متن کامل خبر را از اینجا ببینید

منبع خبر (خبر انلاین ) است و سایت جو در قبال محتوای آن هیچ مسئولیتی ندارد. چنانچه محتوا را شایسته تذکر می‌دانید، خواهشمند است کد خبر را همراه با ذکر موضوع به ایمیل سایت جو ارسال بفرمایید.